At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ratio quidem vestra sic cogit. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit;

Quid vero? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Si longus, levis; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Hoc tu nunc in illo probas. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

• Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.
• Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.
• Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
• Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Qui et definierunt plurima et definiendi artes reliquerunt, quodque est definitioni adiunctum, ut res in partes dividatur, id et fit ab illis et quem ad modum fieri oporteat traditur;

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Quod quidem nobis non saepe contingit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Nescio quo modo praetervolavit oratio. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur?

Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

An haec ab eo non dicuntur? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Nemo igitur esse beatus potest.

Summus dolor plures dies manere non potest? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ego vero isti, inquam, permitto.

Hic ambiguo ludimur. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Eademne, quae restincta siti? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.

• Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
• Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Neutrum vero, inquit ille.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sin aliud quid voles, postea. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Duo Reges: constructio interrete.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Bonum liberi: misera orbitas.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Itaque contra est, ac dicitis;

• Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
• Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
• Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia.

1. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.
2. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.
3. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.
4. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Simus igitur contenti his. Ubi ut eam caperet aut quando? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Torquatus, is qui consul cum Cn. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sullae consulatum?

Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero.

An potest cupiditas finiri? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ratio quidem vestra sic cogit. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Illud non continuo, ut aeque incontentae. Ego vero isti, inquam, permitto. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quid adiuvas?

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quis enim redargueret? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

1. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.
2. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
3. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
4. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
5. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
6. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

1. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
2. An haec ab eo non dicuntur?
3. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Quae duo sunt, unum facit. Esse enim, nisi eris, non potes. Satis est ad hoc responsum. Erat enim Polemonis. Nunc vides, quid faciat. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Confecta res esset. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Ille incendat? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quae contraria sunt his, malane?

1. Et quidem, inquit, vehementer errat;
2. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.
3. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
4. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Quare conare, quaeso. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Torquatus, is qui consul cum Cn. Disserendi artem nullam habuit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quis enim redargueret?

1. Sint modo partes vitae beatae.
2. Istic sum, inquit.
3. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
4. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
5. Sin aliud quid voles, postea.

• Oratio me istius philosophi non offendit;
• Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.
• Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;
• Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

De qua Epicurus quidem ita dicit, omnium rerum, quas ad beate vivendum sapientia comparaverit, nihil esse maius amicitia, nihil uberius, nihil iucundius.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Explanetur igitur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.

• Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.
• Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

An tu me de L. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Audeo dicere, inquit.